وقتی قوانین بسیار موثر و مفید حمایت از افراد داراری معلولیت را خواندم بر خود، جامعه و قانونگذاران محترم بالیدم.الان که بیش از یک دهه از وضع این قوانین میگذرد، آیا باز هم میتوان بالید!؟
وقتی که حتی اماکن عمومی رعایت حال افراد مسن و دارای معلولیت را نکرده و نمیکند، از پیاده روها تا چهارراهها و ورودی ساختمانها!! جایی که برای رفتن به سازمان بهزیستی کشور با پله های ایستگاه امام خمینی(ره) روبرو می شویم! میتوان بالید!؟ وقتی که برای تاسیس مراکز شفاهاً از ارائه هرگونه تسهیلات عذر خواسته می شود، وقتی برای اردوی نیمروزی کودکان دارای معلولیت باید از هفت خوان رستم گذشت تا بلیطها نیم بهاء محاسبه بشود یا نشود! میتوان بالید!؟
